Bekleyiş faslının sonunda bekleyiş içinde olan kimselerin, benzersiz fazilet ve makamları hakkında, din önderlerinin sözlerinden birkaç hadis nakletmeyi uygun gördük:

İmam Caferi Sadık (a.s) şöyle buyuruyor:

“... Ne mutlu bizden olan Kaim'in izleyicilerine! Onlar,  onun gaybeti döneminde, onun zuhurunu beklerler. Zuhur ettiğinde de ona itaat ederler. Korkmayacak ve üzülmeyecek olan "Allah'ın Velileri" onlardır...” [1]

İmamın zuhurunu bekleyen kimsenin, Allah’ın dostluk madalyasını göğsüne takmasından başka övünç verici bir şey olabilir mi? Üzülmesine ve ümitsizliğe kapılmasına bir neden olabilir mi? Çünkü bekleyiş inancı bekleyen kimsenin yaşamına ve ölümüne değer kazandırır.

İmam Seccad Zeynelabidin (a.s) şöyle buyuruyor:

“Kaimimizin gaybet döneminde, bizim velayetimiz üzere sabit kalanlara; Allah, Bedir ve Uhud’da şehit olanların sevabının bin kat fazlasını verecektir.”[2]

Evet, gaybet döneminde imam-ı Zaman’ın (a.f) velayeti üzere sabit kalanlar ve imam ile yapmış oldukları anlaşmaya vefalı olanlar; Peygamber efendimizin (s.a.a) ordusunda, Allah düşmanlarına karşı savaşıp kana boyanan asker gibidirler!

Onlar, canlarını ölüm oklarına siper ederek Allah Resulü’nün (s.a.a) gerçek halifesinin (a.f) zuhurunu bekleyen kişilerdir. İşte onlar, şu an bile savaşta hak cephesinin komutanının yanındadırlar.

İmam Caferi Sadık (a.s) şöyle buyurmaktadır:

“Eğer sizden birisi İmam Mehdi’nin (a.f) zuhurunu beklediği bir halde ölürse, Kaim’in (a.f) çadırında ve onun yanında olan kimse gibidir! Biraz durakladıktan sonra şöyle devam etti: Hayır, hazretin yanında kılıç çekip savaşan kimse gibidir.” Sonra şöyle buyurdu: “Allah’a ant olsun! Resulullah’ın (s.a.a) yanında şahadet şerbeti içen kimse gibidir.”[3]

Bu grubu, asırlar ön ce büyük İslam Peygamberi Hz. Muhammet (s.a.a) kardeşleri ve arkadaşları olarak tanıtmıştır. Onlara olan muhabbet ve alakasını dile getirmiştir.

İmam Muhammed Bakır (a.s) şöyle buyurmaktadır:

“Bir gün, Peygamber (s.a.a) ashabı ile birlikte otururken şöyle buyurdu: “Allah’ım! Kardeşlerimi bana göster! Bu cümleyi iki defa tekrar etti. Sahabe “Ey Allah Resulü (s.a.a)! Biz senin kardeşlerin değil miyiz?” dediler.

Hazret şöyle buyurdu: “Hayır, sizler benim sahabemsiniz. Kardeşlerim, ahir zamanda gelecek olanlardır. Beni görmedikleri halde bana iman edeceklerdir. Allah onları bana, kendilerinin ve babalarının isimleri ile tanıttı... Onların dinleri konusundaki dayanıklılıkları; gece karanlığında geven dikenlerini koparmaktan ve yakıcı ateşi ele almaktan daha zordur. Onlar hidayet meşaleleridir. Allah onları fitne oklarından kurtarmıştır.” [4]

İslam Peygamberi (s.a.a) şöyle buyurmaktadır:

“Ehl-i Beytimden olan Kaim (a.f) kıyam etmeden önce; ona uyup, dostları ile dost, düşmanları ile düşman olup ve ondan önceki imamları sevip onu idrak eden kişilere ne mutlu. Onlar benim arkadaşlarımdır. Onlar, dostlarım ve muhabbet duyduğum kimselerdir. Onlar, ümmetimin en değerli insanlarıdır.” [5]

Peygamber’in (s.a.a) yanında böyle bir makama ulaşan kimseler, Allah Resulü’nün (s.a.a) “Kardeşlerim” diye hitap ettiği kimselerden olma saadetine ermişlerdir. Bu, aşk ve muhabbet ile dolu olan bir hitaptır. Bu da onların Allah azze ve celle katındaki yüceliklerini ve şereflerini göstermektedir.

İmam Muhammed Bakır (a.s) şöyle buyurmuştur:

“İnsanların imamının kayıp olacağı bir zaman gelecektir. Bu dönem içinde bizim (velayetimiz) üzere sabit kalanlara ne mutlu. Onların en az mükâfatı şu olacaktır; Allah-u Teala onlara nida edecektir: “Ey kullarım! Benim sırrıma (Gaip imama) iman edip onayladınız. Sizleri, iyilik mükâfatım ile müjdeliyorum. Gerçekten sizler, benim kullarımsınız. Sizin amellerinizi kabul ediyorum. Hatalarınızı da affediyorum. Sizin (bereketiniz) ile kullarımın üzerine yağmur gönderiyorum. Belaları onlardan uzaklaştırıyorum. Eğer sizler (insanların içinde) olmasaydınız, kesin olarak azabımı (günahkâr insanların) üzerlerine gönderirdim.” [6]

Hiç düşündünüz mü? Zuhuru bekleyenleri sakinleştiren ve bekleyişlerine son veren şey nedir?  Onların gözlerinin nuru nedir? Sakinleşmeyen kalplerini sakinleştiren şey nedir? Vaat edilmiş evrensel kurtarıcılarına kavuşmak için bir ömür bekleyiş içinde gözlerini mahbuplarının gelmesi için yollara diken ve bu yolda birçok zorlukları aşan kimseler;  maşuklarıyla birlikte olmaktan daha az bir mükâfata razı olurlar mı? Bundan daha güzel bir son ve görkemli bir bitiş olabilir mi?

İmam Musa Kazım (a.s) şöyle buyurmaktadır:

“Kaimimizin gaybet döneminde bizim dostluk ipimize sarılan ve düşmanlarımızdan uzak kalma konusunda sabit olan kimselere ne mutlu. Onlar bizdendir ve biz de onlardanız. Onlar bizim önder ve rehber olmamıza razıdırlar (imametimizi kabul ederler). Bizler de onların dostumuz olmalarından razıyız. Ne mutlu onlara! Allah’a ant olsun onlar kıyamet gününde bizimle aynı derecede ve makamda olacaklardır.” [7]

------------------------------------------------------------------

[1] - Kemaluddin, c.2, bab.33, h.54, s.39

[2] - Kemaluddin, c.2, bab.31, h.6, s.592

[3] - Biharu’l-Envar, c.52, s.126

[4] -  Biharu’l-Envar, c.52, s.123

[5] - Kemaluddin, c.1, bab.25, h.2, s.535

[6] - Kemaluddin, c.1, bab.32, h.15, s.602

[7] - Kemaluddin, c.2, bab.34, h.5, s.43