ABD'li barış gönüllüsü ve Uluslararası Dayanışma Hareketi (International Solidarity Movement) üyesi Rachel Corrie, 10 Nisan 1979'da doğdu.

Evergreen State College'de sanat dersleri alarak eğitim gördü. Üç yıl boyunca, gönüllü olarak, ruhsal bozukluğu olan hastalara haftalık ziyaretler yaptı, destek oldu. Yazar ve sanatçı olmak, barış için çalışmak gibi hedefleri olan Corrie, ABD'nin Irak'ı işgali üzerine, İsrail'in Gazze'de kıyıma girişeceği ve bunun ancak bölgedeki ilgiyi canlı tutmakla engellenebileceğini öngörerek, Gazze'ye uluslararası gözlemci olarak gitti.

Ardından, İsrail'in Filistinlilere ait evleri yıkması sırasında karşısına çıktığı bir buldozerin üzerine sürülmesi sonucu ezilerek hayatını kaybetti.

Hayatını kaybetmesinin sonrasında dünyanın birçok yerinde Rachel Corrie adına çeşitli anma etkinlikleri düzenlendi, adına yazılan bir oyun, 2006 yılında Londra Playhouse Theatre'da sahnelendi. Rachel Corrie'nin, Filistin'de iken annesine yazdığı bir mektupta oradaki yıkımı ve zulmü şu ifadelerle ifade etmişti:

"Dünyada böyle bir zulmün kıyamet koparmadan gerçekleştirilebileceğine inanamıyorum. Canımı yakıyor, geçmişte de yaktığı gibi, dünyanın böyle korkunç bir hale gelmesine göz yumuşumuza tanıklık etmek.''

Rachel Corrie'nin hatırasına atfen 12 Mayıs 2010'da Özgür Gazze Hareketi'ne ait gemiye MV Rachel Corrie adı verildi.

Rachel 11 yaşındayken şunlari yazmıştı:

"Sevgili Asker,

Sanırım bu dünyayı anlamıyorum. Cünkü evinden uzak olmana anlam veremiyorum. Neden insanlar birbirleriyle uyuşmazlar? Neden barış hala bir hayal ve savaş cok yakınımızdaki bir gerçek? Belki cahilliğimden söyluyorum bunu ama neden her gün kırk bin çocuk ölüyor anlam veremiyorum.

Biliyorum, ben sadece şiir yazan, not kaygısı taşıyan ve makyaj yapan bir ilkokul ogrencisiyim. Ama daha büyükk şeyler hakkında da endişe duyuyorum. Balinalar ölüyor diye ozon tabakası yırtılıyor diye agaçlar kesiliyor diye. Sanırım herkes bunlar hakkında biraz endişe duyuyor.

Soguk elleriyle su birikintilerine uzanıyorlar. Her sabah, bahçemde yürürken çimler kıtırdıyor. Gökyüzü, ufuk çizgisinden tepelere kadar uzanan gri bir kanvas. Üzerine beyazdan martIlar sıçratılmış; sarı gözlerini dünyaya dikip, daireler çizerek uçuyorlar. Kanatlarını dondurup hızla yükselişleri oyle sukunetli ve güzel ki...

Bu gezegeni düşündüğümde aklımın içinde yankılanan bin çeşit şey var. Ama barış ve işbirliği bunların hep önünde..."