صلاح الدین اوزگوندوز در خطبه ی روز هشتم نوامبر در جمع هزاران نمازگزار گفت:

چند روز تا روز عاشورا باقی مانده است. چهارشنبه روز عاشوراست. امسال نسبت به سال های گذشته، به خاطر حضرت زینب قلبمان بیشتر اندوهناک است. نسل یزید، از هر فرصتی برای حمله به حرم دختر زهرا، صدیقه ی صغری ، زینب کبری استفاده می کنند اما دوستداران زینب به آنها این فرصت را نمی دهند. به همین دلیل، در سناریوی عاشورای امسال، مظلومیت و قهرمانی زینب بیشتر به چشم خواهد آمد. امیدوارم که مسئولین و بازیگران تئاتر نقش خود را بهتر ایفا کنند تا تاثیرگذاری که ما از تئاتر انتظار داربم اتفاق بیفتد. خدا یاریشان کند.

امسال با برآوردن فریاد لبیک یا زینب، زمانی که زینب می پرسد چه کسی حرم من را محافظت خواهد کرد به ندای او پاسخ داده و خواهیم گفت: "ما مقبره ات را محافظت می کنیم، ما عباس تو می شویم". به همین دلیل، پیر و جوان، زن و مرد، از تلفن، وب سایت و یا هر چه که دارید استفاده کنید تا جمعیت عظیمی را برای آن روز گرد هم بیاوریم به طوری که باعث خوشحالی دوستان و خشم دشمنان شود. این وظیفه ی شماست. حالا که با نام زینب در تمام جهان شناخته شده اید باید تمام تلاششتان این باشد که مراسم بسیار با شکوهی در روز عاشورا برگزار شود. در آن روز ما به زینب لبیکی خواهیم گفت که کسانی که با پنبه گوش های خود را پوشانده اند تا صدایی نشنوند بدانند که ما نمی گذاریم دست آنها به حرم این حضرت برسد و عباس او می شویم تا یک بار دیگر زینب اسیر نشود.

ممکن است کسی مرا دوست نداشته باشد. از حرف های من دچار سو تفاهم شده باشد و از من خوشش نیاید. و یا اخلاق هایمان متفاوت باشد و مرا دوست نداشته باشد. درست است که مسلمان باید مسلمان را دوست داشته باشد اما اگر مرا دوست ندارند اشکالی ندارد. چیزی که دوست و دشمن به آن اذعان دارند و اعتراف می کنند این است که مراسم عاشورای زینبیه استانبول، نمونه ای برای تمام جهان است. خیلی ها سعی می کنند که مردم، ملت ما و تمام دنیا چیزی درباره ی این مراسم نشنوند و ندانند. کسانی که کودتای دوازده سپتامبر را باعث شدند به ما اجازه ندادند که این مراسم را در تلویزیون حتی شبکه های خصوصی تبلیغ کنیم با وجود اینکه ما حاضر بودیم به ازای هر ثانیه 220 دلار پرداخت کنیم. اما فریادی که از شیعیان و علویان برخواست به گوش تمام کشور رسید. تمام دنیا این فریاد را شنید. محدودیت های آنها کارساز نبود. روزی رسید که پخش زنده برنامه ها اجرا شد. روزی رسید که خبرنگاران خارجی برای تهیه گزارش به اینجا آمدند. گینس آمد و این تجمع را به عنوان رکورد ثبت کرد. این ها در سایه ی اتحاد و غیرت ما حاصل شد.   

از اتحاد چه ضرری دیده ایم که حالا جدا شویم؟ اولین دلیل کسانی که سعی می کنند اتحاد این ملت را به هم بزنند حسادت آنهاست. نمی دانند که آتش این حسد آنها را کور کرده و دارند با مراسم امام حسین بازی می کنند. فردا خون حسین دامن آنها را می گیرد و باید جواب پس بدهند. دلیل دوم آنها این است که حسد آنها باعث می شود که برخی سو استفاده کنند. می گویند "بارک الله، کار خیلی خوبی انجام می دهید" "عاشورای جایگزین، برای عاشورا" اساسا وزیر امور دینی و مدیرانش شاهد آن بودند که این مراسم با وجود تمام تلاش آنها برای دیده نشدن، در تمام کشور گسترده شده است، این بار سعی کردند که با استفاه از واژه ی عاشورای جایگزین، ارزش کاری که اینجا انجام می شود کم کنند. یک سال هم یکی از روحانی های شیعه اینجا را ترک کرد و به آنها پیوست.

امروز هم بدانید که هدف همان است و سعی دارند که عاشورا را از هم بپاشند. "صدا خفه شود تا به گوش کسی نرسد" نه به شام و نه به واشینگن... اگر تو هم در اجرای این برنامه نقشی داری بهتر است وجدان و شخصیت خود را بازنگری کنی. چرا چهارصد سال است که ما کتک می خوریم؟ چون طرف حق هستیم و به سمت باطل نمی رویم. چه پدرم باشد چه برادرم و یا هر کس دیگری که من دوستش دارم، من باز هم طرف حق قرار می گیرم. اگر تو اینگونه نیستی، پس بهتر است علی را رها کنی و به دسته ی معاویه بپیوندی. کسانی هستند که ادعا می کنند طرف حسین هستند اما پرچم او را پاره می کنند. من حرفی با آنها ندارم. روی سخن من با شماست. اگر تو هم از او طرفداری می کنی باید درمورد وجدانت فکر کنی. خداوند اتحاد و برابری ما را از ما نگیرد. خدا این کار را نمی کند، بلکه شما این کار را می کنید. خدا به کسانی که سعی می کنند این کار را بکنند فرصت ندهد. آنها را اصلاح کند و اگر اصلاح شدنی نیستند نابودشان کند. خداوند ما را در صف کسانی که پرچم حسین را پاره می کند قرار ندهد.